تدوین بسته سیاستی-قانونی برای ترغیب ادغام بنگاههای صنعتی در جهت ارتقای توان رقابتی
ادغام میان بنگاهها از شیوه‌های شایع افزایش اندازه، توسعه، انجام انواع صرفه‌جویی و کاهش هزینه‌ها بویژه هزینه‌های مبادلاتی، ارتقای کارایی و هم‌افزایی میان شرکتها محسوب می‌شود. تجربیات متعدد بین المللی حاکی از وجود سیاست های مشخصی در ترغیب ادغام بنگاهها وشکل گیری بنگاههای بزرگ مقیاس بویژه در مقاطعی از توسعه به منظور ارتقای توان رقابت بین المللی آنهاست که گویای تقدم سیاست صنعتی بر سیاست رقابتی است. به عنوان مثال این سیاستها در قالب انعطافهای عملی نسبت به اجرای ضوابط قوانین رقابت در ژاپن، انعطافهای قانونی درقالب معافیت از ضوابط رقابتی بر اساس ملاحظات توان رقابت بین المللی و صادرات در کره و اعمال چنین ملاحظاتی در قالب معیار منافع عمومی و اختیارات دولت در احراز آن در چین، آلمان و هند و یا خلا قانونی فراهم کننده چنین انعطافی در مالزی منعکس گردیده است. در کشورما بیش از یک دهه است که این سیاست در تصمیمات دولت و قوانین برنامه بازتاب یافته است اما به علت عدم توجه کافی به اهمیت موضوع، عدم ایجاد انگیزه کافی برای بنگاهها، همچنین فقدان برنامه‌ای منسجم و هدفمند در این خصوص و نبود زیرساختهای اقتصادی و حقوقی مکفی، سیاست مذکور توفیق چندانی نیافته و فاقد اثرگذاری لازم بوده است. بر این اساس لازم است لایحه تجارت که دربردارنده رویه های شکلی ادغام است هرچه سریعتر قانونی گردد و اصلاحاتی در قانون سیاستهای کلی اصل 44 که ناظر بر حقوق رقابت ماست با هدف تامین انعطافهای لازم بدین منظور صورت گیرد. نظام صدور مجوز تاسیس فعالیت های صنعتی نیز نیازمند لحاظ ملاحظات مربوط به ظرفیتهای تولید موجود و شرایط رقابت است. همچنین باید درخصوص عدم بازدارندگی نظام مالیاتی نسبت به ادغام اطمینان حاصل شود. مطالعه موردی دو صنعت فولاد و داروسازی در کشورمان نیز حاکی از آنست که صرف نظر از چند بنگاه بزرگ دولتی فولاد که از حداقل مقیاس لازم برخوردارند وضعیت استفاده از صرفه های مقیاس به جهت تعدد و تکثر واحدهای کوچک در هردو صنعت بسیار نازل است. در صنعت فولاد حجم ظرفیت عظیمی از صدور مجوز تاسیس بدون درنظر داشتن صرفه های مقیاسی و آمایش سرزمینی صورت گرفته است که در مراحل اولیه فعالیت اند و در اولویت نخست برای ادغام قرار دارند. در صنعت داروسازی نیز وجود چند هولدینگ بزرگ دولتی فرصتی را برای ادغام واحدها یا خطوط با تولیدات مشابه در هر هولدینگ برای دستیابی به صرفه های مقیاسی فراهم آورده است که در اولویت برای ادغام هستند. متاسفانه تلاشهای پیشین در این خصوص به جهت مشکلات حقوقی، مدیریتی، منابع انسانی، فرهنگی و تعارضات منافع سهامداران ناکام مانده است.