تاریخ:

دي 1394

نویسنده:

سمیرا گلکاران مقدم

کلیدواژه ها:

روابط تجاری / مزیت رقابتی / اتحادیه همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا

ایران طی دهه‌های اخیر همواره درچارچوب سیاست رشد وتوسعه اقتصادی در پی افزودن سهم خود از تجارت جهانی بوده است. از این‌رو برقراری همپیوندی‌‌های جدید و بررسی امکان توسعه روابط تجاری دو یا چندجانبه ایران با سایر کشورها و شناسایی فرصت‌ها و تعیین اولویت‌ها برای گسترش روابط تجاری با این کشورها مورد هدف می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی امکان‌پذیری گسترش روابط تجاری با کشورهای جنوب آسیا است. این کشورها شامل افغانستان، پاکستان، بنگلادش، سریلانکا، هند، مالدیو، بوتان و نپال می‌باشد. از اینرو در مطالعه حاضر با استفاده از شاخص مزیت نسبی‌ آشکارشده امکان‌پذیری توسعه تجارت و با استفاده از روش ساده تعیین پتانسیل تجاری در سطح کدهای 6 رقمی HS میزان پتانسیل تجاری ایران به این کشورها مورد توجه قرار می‌گیرد. همچنین فهرست کالاهای درخواستی ایران از هر یک از کشورها جهت اخذ ترجیحات تجاری تعیین می‌گردد. در پی محاسبه شاخص مزیت نسبی در سطح کدهای دو رقمی HS این نتایج حاصل گشت: ایران در زمینه صادرات 14 فصل دارای مزیت‌نسبی صادراتی است. ظرفیت وارداتی هر یک از کشورهای عضو سارک در ارتباط با کالاهایی که ایران در آن‌ها دارای مزیت‌نسبی صادراتی است مشخص گردید. همچنین فهرست کالاهای درخواستی ایران برای دریافت تعرفه ترجیحی از هر یک از کشورهای عضو سارک" که برای هر کشور شامل سه فهرست می‌باشد، ارائه شد. با توجه به عدم وجود اطلاعات مربوط به تعرفه کشورهای افغانستان، بنگلادش و بوتان بر صادرات ایران ارائه فهرست کالاهای ترجیحی در رابطه با این کشورها امکان‌پذیر نبود. همچنین از آنجایی که حجم مبادلات تجاری ایران با برخی از کشورهای عضو سارک از جمله سریلانکا، مالدیو و نپال چندان قابل ملاحظه نمی‌باشد لذا فهرست کالاهای ترجیحی نیز بسیار محدود گردید.