تاریخ:

1390

مجری:

میترا رحمانی

کلیدواژه ها:

همگرایی اقتصادی، تجارت، صادرات، هند، ایران

نقش و اهمیت گسترش صادرات در دستیابی به رشد و توسعه اقتصادی، امری پذیرفته شده است. توجه به این نکته باعث شده است که توسعه صادرات غیرنفتی همواره یکی از اهداف مورد نظر سیاستگزاران ایران در دهه‌های اخیر باشد. در این چارچوب هدف این مطالعه، بررسی امکان گسترش صادرات ایران به هند در یک افق زمانی ده ساله است. در این مطالعه، در ابتدا شرایط اقتصادی و تجاری کشور هند مورد شناسایی قرار گرفت. همچنین روند روابط تجاری دو کشور ایران و هند نیز از دیگر موارد مورد توجه در این مطالعه بود. برای تحقق هدف اصلی این پژوهش، با استفاده از نظریه همگرایی منطقه‌ای، برای گسترش روابط تجاری بین دو کشور ایران و هند(خصوصا گسترش صادرات کشور ایران به هند)راهکار ارایه شد. شاخص‌های تجاری(پتانسیل‌های تجاری و مزیت نسبی آشکارشده) و مدل‌های اقتصادسنجی(مدل جاذبه و مدل خود همبسته برداری بیزین) ابزار مناسب برای دستیابی به هدف این پژوهش بودند. فهرست کالاهای درخواستی کشور ایران برای دریافت تعرفه ترجیحی از کشور هند در صورت مذاکرات تجاری با هدف برقراری موافقت‌نامه ترجیحات تجاری بین دو کشور(با استفاده از الگوی تعیین فهرست کالاهای مشمول ترفعه ترجیحی کشور ایران با کشور فرضی)، بررسی آثار احتمالی برقراری موافقت‌نامه تجارت ترجیحی دو جانبه بین دو کشور ایران و هند(با استفاده از مدل جاذبه) از نتایج این مطالعه هستند. مطابق با هدف اصلی این مطالعه، صادرات کشور ایران به هند در طی ده سال آینده با استفاده از مدل پیشرفته اقتصادسنجی خود همبسته برداری‌بیزین پیش‌بینی شد. مطابق با نتایج این مدل صادرات کشور ایران به هند طی یک دوره ده ساله نرخ رشد متوسط سالیانه 19/11 درصد خواهد داشت. مطابق این پیش‌بینی میزان صادرات ایران به هند از 44/929 میلیون دلار در سال 1386 به حداکثر 66/2410 میلیون دلار در سال 1395 افزایش خواهد یافت.