تاریخ:

مرداد 1393

نویسنده:

-

کلیدواژه ها:

رکود - اقتصاد - برون رفت

در علم اقتصاد، رکود به‌‌معنای مرحلة انقباض در دور تجاری و در واقع، کاهش عمومی در سطح فعالیت‌های اقتصادی است. در دوران رکود، شاخص های کلان اقتصادی همچون تولید ناخالص داخلی؛ مخارج سرمایه‌گذاری؛ درآمد خانوارها؛ سود کسب وکارها و بکارگیری ظرفیت ها کاهش و در مقابل ورشکستگی و نرخ بیکاری افزایش می یابد. به طور معمول رکود می تواند با بروز وقایع مختلف نظیر بحران مالی؛ تکانه های مربوط به تجارت خارجی و یا ترکیدن حباب اقتصادی تشدید شود. در میان رکودهای بوقوع پیوسته، رکود سال های 2009ـ2008 بنا به دلایلی متفاوت از سایر رکودهای سال های گذشته بود: 1. رکود این سال ها بسیار عمیق بود؛ به گونه ای که، پس از رکود بزرگ، تولید ایالات متحده آمریکا را شدیداً کاهش داد. 2. یک رکود جهانی بود بدین معنا که از ایالات متحدة آمریکا به اغلب اقتصادهای توسعه یافته و در حال ظهور نیز تسری یافت. در واقع، رکود این سال ها به کاهش شدید تولید ناخالص داخلی؛ افزایش بیکاری و تورم منفی در بسیاری از کشورها منتهی شد. ویژگی های مذکور، سبب شد به محض شروع رکود، مجموعه ای از اقدامات صورت گرفت که اهم آنها را می توان به صورت سیاست های مالی؛ سیاست های پولی بانک مرکزی؛ اقدامات طراحی شده برای مصرف کنندگان بدهکار در قالب تأمین مالی مجدد بدهی وام مسکن آنها برشمرد. در واقع، بسیاری از بانک های مرکزی اتخاذ سیاست های نرخ بهره (یا نرخ بهرة نزدیک دامنة نوسان صفر درصد) را در کنار سایر ابزارهای تثبیت مورد توجه قرار دادند که اندازه و ترکیب ترازنامة آنها را تغییر داد. علاوه بر این، مقامات کشورهای مختلف با تدوین و اجرای بسته های محرک از جمله کاهش مالیات و هزینه های عمومی بالاتر درصدد مقابله با بحران بر آمدند.